روایات قیام وجنگ و تقیه و دعوت در زمان غیبت
در موضوع قیام و تقیه وجنگ و دعوت به تشیع در عصر غیبت ، احادیثی در 4 دسته وارد شده است :
دسته اول اخباریکه از قیام در زمان غیبت نهی کرده اند .
دسته دوم اخبار تقیه ولزوم دوری از فتنه ها ونشستن در خانه
دسته سوم احادیث ترک جنگ وجهاد در رکاب غیر معصوم
دسته چهارم اخبار نهی از دعوت مردم به تشیع
اما اخبار دسته اول :
كلينى بسند صحیح در «روضة كافى» عن محمّد بن يحيى، عن أحمد بن محمّد، عن الحسين بن سعيد، عن حَمّاد بن عيسى، عن الحسين بن المختار القلانسي (واقفی)، ، عن أبى بصير، عن أبى عبد الله عليه السّلام روايت مى‌كند قَالَ: كُلُّ رَايَةٍ تُرْفَعُ قَبْلَ قِيَامِ الْقَآئِمِ فَصَاحِبُهَا طَاغُوتٌ يُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللَهِ عَزّ وَ جَلَّ
حضرت صادق عليه السّلام فرمود:
هر پرچمى كه قبل از قيام قائم برافراشته گردد، صاحب آن پرچم طاغوت است؛ و مردم او را عبادت مى‌كنند و دست از عبادت پروردگار عزّ و جلّ برداشته، او را معبود خود قرار مى‌دهند.
همچنین از امام باقر ع :
الغيبة للنعماني، ص115 :
متن عربی: وَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ الْبَنْدَنِيجِيُّ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى الْعَلَوِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُغِيرَةِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ مَالِكِ بْنِ أَعْيَنَ الْجُهَنِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ الْبَاقِرَ ع يَقُولُ كُلُّ رَايَةٍ تُرْفَعُ أَوْ قَالَ تَخْرُجُ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ ع صَاحِبُهَا طَاغُوتٌ
.
- وأخبرنا علي بن الحسين، قال: حدثنا محمد بن يحيى العطار بقم، قال: حدثنا محمد بن حسان الرازي ، قال: حدثنا محمد بن على الكوفي، عن علي ابن الحسين، عن ابن مسكان، عن مالك بن أعين الجهني، قال: سمعت أبا جعفر الباقر(عليه السلام) يقول: " كل راية ترفع قبل قيام القائم(عليه السلام) صاحبها طاغوت ".
🔹 ترجمه فارسی: ابو جعفر امام باقر عليه السّلام ميفرمود:
هر پرچمى كه پيش از قيام قائم علیه السلام برافراشته شود، يا فرمود- خروج کند (یعنی بر علیه حکام قیام کند)- پرچمدار آن طاغوت است.
کلّ راية ترفع قبل قیام القائم علیه السّلام "و إن كان رافعها يدعوا إلى الحق" فصاحبها طاغوت...)
یعنی: هر پرچمی که پیش از قیام حضرت قائم علیه السّلام برافراشته شود صاحب آن طاغوت است،"اگرچه به سوی حق دعوت کند".
(شرح اصول کافی، ملاصالح مازندرانی: جلد 12، صفحه 412)
: مُحَمَّدُ بنُ إِبرَاهِیمَ النُعمَانِیُّ فِی کِتَابِ الغَیبَةِ، عَن عَبدِ الوَاحِدِ بنِ عَبدِالله قَالَ حَدَّثَنَا أَحمَدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ رَبَاحٍ الزُّهرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بنُ العَبَّاسِ عَن عِیسَی الحُسَینِیِّ عَنِ الحَسَنِ بنِ عَلِیِّ بنِ أَبِی حَمزَةَ (واقفی کذاب) عَن أَبِیهِ (واقفی ضعیف)عَن مَالِکِ بنِ أَعیَن الجُهَنِیِّ عَن أَبِی جَعفَرٍ عَلَیه السَّلام أَنَّهُ قَالَ کُلُّ رَایَةٍ تُرفَعُ قَبلَ رَایَةِ القَائِمِ عَلَیه السَّلام فَصَاحِبُهَا طَاغُوتٌ.غیبه نعمانی
هر پرچمى که قبل از قیام قائم برافراشته گردد، صاحب آن پرچم طاغوت است؛ و مردم او را عبادت مى‌کنند و دست از عبادت پروردگار عزّ و جلّ برداشته، او را معبود خود قرار مى‌دهند.»
هر پرچمی که یپش از قیام قائم (عج) به اهتراز در آید، پرچمدار آن طاغوت است که غیر خدا را بندگی می کند
[33092] وَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْمُؤْمِنِ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ اتَّقُوا الْحُكُومَةَ فَإِنَّ الْحُكُومَةَ إِنَّمَا هِيَ لِلْإِمَامِ الْعَالِمِ بِالْقَضَاءِ الْعَادِلِ فِي الْمُسْلِمِينَ لِنَبِيٍّ أَوْ وَصِيِّ نَبِيٍّوَ رَوَاهُ الصَّدُوقُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ وسائلالشيعة ج : 27 ص : 18وَ رَوَاهُ الشَّيْخُ بِإِسْنَادِهِ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ مِثْلَهُ . صحيحامام صادق (ع ) فرمود:از حکومت (داورى ) بـپـرهيزيد،
زيرا حكومت و قضاوت از آنَ امامى است كه به مسائل قضاوت ، آگـاه و در ميان مسلمانان ،
عادل باشد مثل پيامبر يا وصىّ او. 23
ـ وسائل الشيعه ، ج 18، ص 20 .
اِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَحَدٍ یَدْعُو اِلَى أَنْ یَخْرُجَ الدَّجَّالُ اِلاَّ سَیَجِدُ مَنْ یُبَایِعُهُ وَمَنْ رَفَعَ رَایَةَ ضَلالٍ فَصَاحِبُهَا طَاغُوت
5 - حدثنا محمد بن همام قال: حدثنا جعفر بن محمد بن مالك قال: حدثني أحمد بن علي الجعفي، عن محمد بن المثني الحضرمي، عن أبيه، عن عثمان بن زيد عن جابر، عن أبي جعفر محمد بن علي الباقر(عليهما السلام) قال: " مثل خروج القائم منا أهل البيت كخروج رسول الله(صلى الله عليه وآله)، ومثل من خرج منا أهل البيت قبل قيام القائم مثل فرخ طار فوقع من وكره فتلا عبت به الصبيان ".و :1 - امام صادق (ع) به يكى از شاگردان معروفش به نام مفضل فرمود: «كل بيعة قبل ظهور القائم (ع) فبيعته كفر و نفاق و خديعة; (بحار، ج53، ص8) هر بيعتى قبل از ظهور قائم (ع) انجام شود آن بيعت، كفر، نفاق و تزوير است .»2 - امام سجاد (ع) فرمود: «والله لايخرج واحد منا قبل خروج القائم الا كان مثله مثل فرخ طار من وكره قبل ان يستوى جناحاه، فاخذه الصبيان فعبثوا به; (بحار، ج52، ص303) سوگند به خدا قبل از قيام قائم (عج) هيچ يك از ما قيام نكند، مگر اينكه مثال او، همچون مثال جوجه‌اى است كه قبل از استوار شدن و محكم گشتن پرهايش از لانهاش بيرون آيد و پرواز كند، كودكان آن را مىگيرند و با آن بازى مىنمايند .»3 - امام صادق (ع) به يكى از شاگردانش به نام سدير فرمود: «الزم بيتك و كن حلسا من احلاسه، واسكن ما سكن الليل والنهار فاذا بلغك ان السفيانى قد خرج فارحل الينا ولو على رجلك; (بحار، ج52، ص303) ملازم خانهات باش، و همانند فرشى از فرشهاى خانهات در خانه بمان، و مادامى كه شب و روز ساكن است (و صيحه مخصوص آسمانى را نشنيدهاى) ساكن باش، ولى هنگامى كه خبر به تو رسد كه سفيانى خروج نموده، به سوى ما بيا هرچند با پاى پياده باشد .» روايات ديگرى نيز به همين مضمون نقل شده است . (وسائل الشيعه، ج11، ص35 تا 41 .)
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ رِبْعِيٍّ رَفَعَهُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ قَالَ: وَ اَللَّهِ لاَ يَخْرُجُ وَاحِدٌ مِنَّا قَبْلَ خُرُوجِ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ إِلاَّ كَانَ مَثَلُهُ مَثَلَ فَرْخٍ طَارَ مِنْ وَكْرِهِ قَبْلَ أَنْ يَسْتَويَ جَنَاحَاهُ فَأَخَذَهُ اَلصِّبْيَانُ فَعَبِثُوا بِهِ .کافی
امام على بن الحسين عليه السّلام فرمودند:بخدا سوگند هيچ يك از ما پيش از ظهور حضرت قائم عليه السّلام خروج نكند جز آنكه حكايتش حكايت جوجه‌اى خواهد بود كه پيش از درآمدن بالهايش از ميان آشيانۀ خود پرواز كند و كودكان آن را بگيرند و با آن بازى كنند
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَا خَرَجَ وَ لَا یَخْرُجُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ إِلَى قِیَامِ قَائِمِنَا أَحَدٌ لِیَدْفَعَ ظُلْماً أَوْ یَنْعَشَ حَقّاً إلَّا اصْطَلَمَتْهُ الْبَلِیَّةُ، وَ کَانَ قِیَامُهُ زِیَادَةً فِی مَکْرُوهِنَا وَ شِیعَتِنَا
” کسى از ما اهل بیت براى دفع ظلمى یا گرفتن حقى قبل از قیام قائم ما، قیام نکرده و نمى‌کند، مگر به مصیبت و بلیّه دچار مى‌شود و قیامش سبب ازدیاد کراهت و رنج ما و شیعیان ما مى‌شود.
صحیفه سجادیه، «مقدمه» - ص 12
سند این روایت همان سند صحیفه ی سجادیه است که از معتبرترین کتب شیعه است .
آیت الله سید علی حسینی میلانی این روایت را تصحیح کرده است
:
-----------------------------------------------------------------------------------
هنگامی که زید بن علیّ بن الحسین علیهم السّلام عازم بر خروج شد و می‌خواست از مردم برای قیام خود بیعت بگیرد و علیه حکومت اُموی و هشام بن عبدالملک جهاد کند، حضرت أبوجعفر إمام باقر علیه السّلام، یعنی برادرشان به او فرمودند: ای زید! مَثَل کسی از این أهل بیت که قبل از قیام مهدیّ آنها قیام کند، مَثَل جوجه‌ای را می‌ماند که از لانه و آشیانۀ خود پرواز کند قبل از اینکه بالهای این جوجه استوار شده و قدرت بر پرواز داشته باشد؛ در این صورت آن جوجه می‌افتد؛ و وقتی جوجه افتاد بچّه‌ها او را میگیرند و با او بازی میکنند. بنابراین، خدا را در ریخته شدن خون خود در نظر بدار که مبادا تو را فردا در کناسه و مزبلۀ کوفه بر دار زنند! و مطلب هم همین طور بود که حضرت فرمود.
مناقب آل ابی طالب - ج 3 ص 222
الغیبة للنعمانی - ج 1 ص 199 ح 14
الاصول من الکافی - ج 8 ص 264 ح 382 با سند صحیح از امام سجاد علیه السلام
1 : 1 - الكافي - الشيخ الكليني - ج 8 - ص 264:
عدة من أصحابنا، عن أحمد بن محمد، عن عثمان بن عيسى، عن بكر بن محمد ،عن سدير قال: قال أبو عبد الله( عليه السلام ): «يا سدير ألزم بيتك وكن حلسا من أحلاسه واسكن ما سكن الليل والنهار فإذا بلغك أن السفياني قد خرج فارحل إلينا ولو على رجلك
درخانه ات بنشین مانند فرش خانه ....
16- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِبْنِ سَعِيدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ الْجَارُودِ عـَنْ مُوسَى بْنِ بَكْرِ بْنِدَابٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ ؟ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع أَنَّ زَيْدَ بْنَ عَلِيِّ بْنِالْحُسَيْنِ ع دَخـَلَ عـَلَى أَبـِى جـَعـْفـَرٍ مـُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَمَعَهُ كُتُبٌ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ يَدْعُونَهُ فِيهَا إِلَى أَنْفُسِهِمْ وَ.....ترجمه روايت شريفه :زيـد بـن عـلى بـنالحـسـن ، خـدمـت امـام بـاقـر عـليـه السـلام رسـيـدو نـامـه هـائى از اهـل كـوفـه هـمراه داشت كه او را بطرف خود خوانده و از اجتماع خود آگاهش نموده و دستور نـهضت داده بودند، امام باقر عليه السلام باو فرمود: اين نامه ها از خود آنها شروع شده يـا جـواب نامه ايستكه بآنها نوشته ئى و ايشانرا دعوت كرده ئى ؟ گفت : ايشان شروع كـرده انـد، زيـرا حـق مـا را مـيـشـنـاسـنـد و قـرابـت مـا را بـا رسـول خـدا صـلي اللّه عـليـه و آله مـيـدانـنـد و در كـتـاب خـداى عزوجل وجوب دوستى و اطاعت ما رامى بينند و فشار و گرفتارى و بلا كشيدن ما را مشاهده ميكنند.امـام بـاقـرعـليـه السـلام فـرمـود: اطـاعـت (مـردم از پـيـشـوا) از طـرف خـداى عـزوجـل واجـب گـشته و روشى است كه خدا آنرا در پيشينيان امضاء كرده و در آخرين همچنان اجـرامـيـكنند، و اطاعت نسبت بيك نفر از ماست و دوستى نسبت بهمه ما و امر خدا (امامت ووجوب اطـاعـت يـا خـروج و نـهـضـت يـا صـبـر بـر اذيـت ) نـسـبت باوليائش جارى ميشود طبق حكمى (مـتـصـل از امـامـى بـامـام ديـگـر) و فرمانى قطعى و آشكار و حتمى بودنى انجام شدنى و انـدازه ئى بـى كـم و زيـاد و مـوعـدى مـعـيـن در وقـتـى مـعـلوم (حـاصـل ايـنـكه امور مربوط بامام از طرف خدا اندازه و مدتش معين ميشود وحتمى و قطعى و لايـتـغـيـر است ) مبادا كسانيكه ايمان ثابتى ندارند، ترا سبك كنند،ايشان ترا در برابر خواست خدا هيچگونه بى نيازى ندهند، شتاب مكن كه خدا بواسطه شتاب بندگانش شتاب نـمـيـكـنـد (زمـان رسـيدن دولت حق را پيش نمياندازد) تو بر خدا سبقت مگير كه گرفتارى ناتوانت كند و بخاكت اندازد.
عيسَى بنُ السَّرِيِّ : قُلتُ لِأَبي عَبدِاللّه عليه السلام : حَدِّثني عَمّا بُنِيَت عَلَيهِ دَعائِمُ الإِسلامِ ، إذا أنَا أخَذتُ بِها زَكا عَمَلي ، ولَم يَضُرَّني جَهلُ ما جَهِلتُ بَعدَهُ ، فَقالَ : شَهادَةُ أن لا إلهَ إلاَّ اللّه ُ ، وأنَّ مُحَمَّدًا رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله ، والإِقرارُ بِما جاءَ بِهِ مِن عِندِ اللّه ِ ، وحَقٌّ فِي الأَموالِ مِنَ الزَّكاةِ ، والوَلايَةُ الَّتي أمَرَ اللّه ُ عَزَّوجَلَّ بِها وَلايَةُ آلِ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله ، فَإِنَّ رَسولَ اللّه ِ صلي الله عليه و آله قالَ : مَن ماتَ ولا يَعرِفُ إمامَهُ ماتَ ميتَةً جاهِلِيَّةً ، قالَ اللّه ُ عَزَّوجَلَّ : «أطيعُوا اللّه َ وأطيعُوا الرَّسولَ واُولِي الأَمرِ مِنكُم » فَكانَ عَلِيٌّ عليه السلام ، ثُمَّ صارَ مِن بَعدِهِ حَسَنٌ ، ثُمَّ مِن بَعدِهِ حُسَينٌ ، ثُمَّ مِن بَعدِهِ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ ، ثُمَّ مِن بَعدِهِ مُحَمَّدُ بنُ عَلِيٍّ، ثُمَّ هكَذا يَكونُ الأَمرُ . إنَّ الأَرضَ لا تَصلُحُ إلاّ بِإِمامٍ ، ومَن ماتَ لا يَعرِفُ إمامَهُ ماتَ ميتَةً جاهِلِيَّةً
کافی صحیح .
عيسى بن سرىّ: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: مرا آگاه كن از آن چه پايه هاى اسلام بر آن بنا شده است، چيزهايى كه اگر به آنها چنگ در زنم اعمالم پاك مى گردد و نادانيهاى پس از آن به من زيان نمى رساند. امام عليه السلامفرمود: شهادت به «لا اله الاّ اللّه » و «محمّداً رسول اللّه » و اقرار به آن چه از جانب خداوند آورده است و اين كه در اموال حقّى است براى زكات و نيز ولايت آل محمّد كه خداوند عزّوجل بدان دستور داده است. پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرموده است: هر كه بميرد و امامش را نشناسد مرده است چونان در جاهليت. خداوند مى فرمايد: «از خدا و رسول و اولى الامرتان فرمان بريد» . پس على عليه السلام امام است و پس از او حسن و سپس حسين و در پى او على بن الحسين و پس از او محمّد بن على و به همين ترتيب. زمين سامان نيابد جز به وجود امام و هر كه بميرد در حالى كه امامش را نشناسد مرده است چونان در جاهليت.
از امام باقر عليه السلام روايت است که: خداوند متعال فرمود:
لَأُعَذِّبَنَّ کُلَّ رَعیَّة ٍ فى الأِسلامِ دانَتْ بِوِلایَةِ کُلِّ اِمامٍ جائِرٍ لَیْسَ مِنَ اللّهِ، وَ اِنْ کانَتِ الرَّعِیَّةُ فى أَعْمالِها بَرَّةً تَقیَّةً وَ لَأَعْفُوَنَّ عَنْ کُلِّ رَعیَّةٍ فِىالأِسلامِ دانَتْ بِوِلایَةِ کُلِّ اِمامٍ عادلٍ مِنَ اللّهِ وَ اِنْ کانَتِ الرَّعِیَّةُ فى أَنْفُسِها ظالِمَةً مُسیئَةً
در اسلام، هر جمعیت و مردمى را که تن به ولایت و رهبرى هر پیشواى ستمگرى بدهند که از سوى خداوند نیست، حتما عذاب خواهم کرد، هرچند آن مردم در کارهاى خودشان نیکوکار و اهل تقوا باشند و حتما عفو و گذشت خواهم کرد از هر گروهى در اسلام ، که ولایت و رهبرى هر پیشواى دادگرى را که
از سوى خداست، بپذیرند و گردن نهند ، هرچند آن مردم در (کارهاى) خودشان ستمگر و بدکار باشند.
اصول کافى ۲جلدی(عربی و ترجمه)، ج 1، ص 363
و از طرفی امام سجاد علیه السلام فرموده اند:
الکافی- ط دارالحدیث نویسنده : الشيخ الكليني جلد : 15 صفحه : 600
http://lib.eshia.ir/27311/15/599
http://lib.eshia.ir/27311/15/600
اگر در اخبار معصومين دقت شود ايشان جنگ ابتدايي را فقط با حضور امام عادل جائز ميدانند وبراي مجاهدين هم شرايط سختي درنظر گرفتند كه هركسي نميتواند وارد جنگ وجهاد شود :مرحوم كليني ره در كافي شريف آورده :محمد بن يحيى، عن أحمد بن محمد بن عيسى، عن علي بن الحكم، عن أبي عمرة السلمي، عن أبي عبدالله عليه السلام قال: سأله رجل فقال: إني كنت أكثر الغزو وأبعد في طلب الاجر واطيل الغيبة فحجر ذلك علي فقالوا: لا غزو إلا مع إمام عادل، فماترى أصلحك الله؟ فقال أبوعبدالله عليه السلام: إن شئت أن أجمل لك أجملت وإن شئت أن الخص لك لخصت فقال: بل أجمل، ال: إن الله عزوجل يحشر الناس على نياتهم يوم القيامة.جنگ فقط با حضور امام عادل است !علي بن إبراهيم، عن أبيه، عن بكر بن صالح، عن القاسم بن بريد، عن أبي عمرو الزبيري، عن أبي عبدالله عليه السلام قال: قلت له أخبرني عن الدعاء إلى الله والجهاد في سبيله أ هو لقوم لايحل إلا لهم ولايقوم به إلا من كان منهم أم هو مباح لكل من وحد الله عزوجل وآمن برسوله صلى الله عليه واله ومن كان كذا فله أن يدعو إلى الله عزوجل و إلى طاعته وأن يجاهد في سبيله؟ فقال: ذلك لقوم لايحل إلا لهم ولا يقوم بذلك إلا من كان منهم، قلت: من اولئك؟ قال: من قام بشرائط الله عزوجل في القتال والجهاد على المجاهدين فهو المأذون له في الدعاء إلى الله عزو جل ومن لم يكن قائما بشرائط الله عزوجل في الجهاد على المجاهدين فليس بمأذون له في الجهاد، ....جنگ شرايطي دارد و كسي كه احكام جهاد و جنگ را نميداند حق مجاهده ندارد و ....محمد بن الحسن الطاطري، عمن ذكره، عن علي بن النعمان، عن سويد القلانسي عن بشير الدهان، عن أبي عبدالله عليه السلام قال: قلت له: إني رأيت في المنام أني قلت لك: إن القتال مع غير الامام المفروض طاعته حرام مثل الميتة والدم ولحم الخنزير، فقلت لي: هو كذلك؟ فقال أبوعبدالله عليه السلام: هو كذلك هو كذلك.جنگ در ركاب غير امام معصوم حرام ، همانند گوشت ميته و خون و گوشت خوك است ؟!روى الشيخ الصدوق بسند صحيح عند جمع من علمائنا كالسيد الخوئي (في القاسم بن يحيى) عن الإمام الصادق (ع) قال: حدثني، عن جدي، عن آبائه (ع) قال: قال أمير المؤمنين (ع):«لا يخرج المسلم في الجهاد مع من لا يؤمن على الحكم ولا ينفذ في الفيء ما أمر الله عز وجل، فإنه إن مات في ذلك المكان كان معينا لعدونا في حبس حقنا والإشاطة بدمائنا، وميتته ميتة جاهلية». (الخصال ص625 ضمن حديث الأربعمائة، علل الشرائع ص464)ابى بصير از امام صادق عليه‌السلام به نقل از پدرانشان عليهمالسلام نقل مى‌كند كه فرمودند : اميرالمؤمنين عليه‌السلام فرمودند : مسلمان هرگز با كسى كه به حكم [خدا] ايمان ندارد و در انفال امر خدا را اجرا نمىكند به جهاد نمىرود . پس مسلمان اگر در چنين حالتى بميرد ، دشمن ما را در راه حبس حق ما و هدر دادن خون ما يارى نموده است و مرگ او مرگ جاهليّت خواهد بود .واين خبر خيلي خطرناك است چرا كه امير المومنين ع بصراحت جنگهاي خلفا را باطل و كمك به ايشان را غصب حق ائمه وشركت در ريختن خون ايشان ومرگ جاهلي دانسته اند .عن الأعمش، عن جعفر بن محمد (عليه السلام) ـ في حديث شرائع الدين ـ قال: والجهاد واجب مع إمام عادل ومن قتل دون ماله فهو شهيد.وعن محمد بن أبي عبدالله ومحمد بن الحسن، عن سهل بن زياد، وعن محمد بن يحيى، عن أحمد بن محمد جميعاُ، عن الحسن بن العباس بن الجريش، عن أبي جعفر الثاني (عليه السلام) ـ في حديث طويل في شأن انا أنزلناه ـ قال: ولا أعلم في هذا الزمان جهادا إلا الحج والعمرة والجوار.وروى عماد الدين الطبري بسنده عن كميل بن زياد عن أمير المؤمنين (ع) قال:«يا كميل لا غزو إلا مع إمام عادل، ونفل إلا مع إمام فاضل، يا كميل لو رأيت لو أن الله لم يظهر نبيا وكان في الأرض مؤمن تقي أكان في دعائه إلى الله مخطئا أو مصيبا، بلى والله مخطئا حتى ينصبه الله عز وجل لذلك ويؤهله». (بشارة المصطفى ص29، عنه مستدرك الوسائل 11/33 ح12362)وهذه المسألة من الأمور المسلمة لمن يلاحظ كلمات الفقهاء، وقد تناولوا حجية الجهاد الابتدائي من قبل النائب عن المعصوم (ع) في عهد الغيبة، ورأي المشهور هو عدم المشروعية.أما الجهاد الدفاعي للعدو الغاشم فهذا مما لا خلاف في صحته ووجوبه عند التمكن من غير توقف على الإذن.قال سلار الديلمي المتوفى سنة 463 هـ:"فأما الجهاد فإلى السلطان أو من يأمره إلا أن يغشى المؤمنين العدو فليدفعوا عن أنفسهم وأموالهم وأهليهم، وهم في ذلك مثابون: قاتلهم ومقتولهم، جارحهم ومجروحهم". (المراسم ص261)در کافی از امام صادق نقل شده؛ عباد بصری خدمت امام سجاد(علیه السلام) آمد و به حضرت اعتراض کرد و گفت: «آقا! شما جهاد و سختیهای جهاد را ترک کردید و سراغ حج رفتید. مگر خدا نفرموده «إن الله اشتری من المومنین أنفسهم و أموالهم بان لهم الجنة یقاتلون فی سبیل الله فیقتلون و یقتلون وعدا علیه حقا فی التوراة و الانجیل و القرآن و من أوفی بعهده من الله». این آيه 111 توبه است. حضرت فرمود که دنباله‌‌اش را هم بخوان. «التائبون العابدون الحامدون السائحون الراکعون الساجدون الآمرون بالمعروف و الناهون عن المنکر.» امام فرمود اگر زمانی افرادی با این صفات را پیدا کردیم جهاد همراه با ایشان، برتر از حج است.« عبدالكريم بن عتبة عن رسول اللّه قال : من ضرب الناس بسيفه ودعاهم إلى نفسه وفي المسلمين من هو أعلم منه فهو ضالّ متكلّف »وسائل الشيعه عبدالكريم بن عتبه از رسول خدا نقل مى‌كند كه فرمود : كسى كه به سوى مردم شمشير بكشد و آنها را به سوى خود بخواند در حالى كه اعلم از او در بين مسلمين وجود داشته باشد او گمراه و سربار است .
عن محمد بن عيسى، عن يونس قال: سأل أبا الحسن (عليه السلام) رجل ـ وأنا حاضر ـ فقلت (1) له: جعلت فداك إن رجلامن مواليك بلغه أن رجلا يعطى سيفا وقوسا (2) في سبيل الله فأتاه فأخذهما منه (3) ثم لقيه أصحابه فأخبروه أن السبيل مع هؤلاء لا يجوز، وأمروه بردهما؟، قال: فليفعل، قال: قد طلب الرجل (4) فلم يجده وقيل له: قد قضى (5) الرجل قال: فليرابط ولا يقاتل قال: مثل قزوين وعسقلان والديلم وما أشبه هذه الثغور، فقال نعم، قال: فإن جاء العدو إلى الموضع الذي هو فيه مرابط كيف يصنع؟ قال: يقاتل عن بيضة الاسلام قال: يجاهد؟ قال: لا إلا أن يخاف على دار المسلمين، أرأيتك لو أن الروم دخلوا على المسلمين لم ينبغ (6) لهم أن يمنعوهم، قال: يرابط ولا يقاتل، وان خاف على بيضة الاسلام والمسلمين قاتل فيكون قتاله لنفسه لا للسلطان، لان في دروس الاسلام دروس ذكر محمد (صلى الله عليه وآله).ورواه الصدوق في (العلل) عن أبيه، عن سعد بن عبدالله، عن محمد بن عيسى، نحوه إلا أنه قال: فإن جاء العدوّ إلى الموضع الذي هو فيه مرابط، كيف يصنع؟ قال: يقاتل عن بيضة الاسلام لا عن هؤلاء (7).ورواه الكليني، عن علي بن إبراهيم، عن محمد بن عيسى، عن يونس، عن أبي الحسن الرضا (عليه السلام) نحوه.« یونس روایت می کند که خدمت امام رضا علیه السلام بودم، شخصی آمد و گفت فدایت شوم، به یکی از دوستان و شیعیان شما خبر رسیده که مردی برای جهاد در راه خدا در بین مردم، شمشیر و کمان تقسیم می کند و او نیز رفته و شمشیر و کمان گرفته است، ولی نمی دانسته که این سلاح برای جهاد زیر نظر حکومت جائر است. سپس یاران و اصحاب با او ملاقات نموده و به او گفته اند که جنگ همراه با اینها جایز نیست و او را وادار کرده اند که شمشیر و کمان را به کسی که از او گرفته باز گرداند.حضرت فرمود: بلی باید چنین کاری انجام بدهد.سؤال کننده گفت:اما به دنبال آن شخص گشته، ولی او را نیافته است، به او گفته اند که آن شخص از آن محل رفته (یا مرده) است.حضرت فرمود: پس به مرزها برود، اما جنگ نکند.گفت: مثل قزوین و عسقلان [محلی در مرزهای روم] و دیلم [گیلان] و مرزهایی نظیر اینها؟حضرت فرمود: بلی.گفت: اگر دشمنان به مرزهایی که او به عنوان مرزبانی رفته هجوم آورند چه بکند؟فرمود: به خاطر حفظ بیضه و کیان اسلام با آنها بجنگد.گفت: به هر شکل با آنها بجنگد و جهاد کند؟فرمود : نه، مگر اینکه دارالإسلام و کشورهای اسلامی در خطر باشد، آیا در نظر تو، اگر رومی ها به شهرهای مسلمانان هجوم بیاورند نباید جلوی آنها را گرفت؟بلی اگر با هجوم آنان به اساس اسلام و مسلمین لطمه وارد شود باید با آنان بجنگد ، به خاطر خودش [ به خاطر تکلیفی که به علت دفاع بر عهده اوست] نه به خاطر سلطنت [بنی العباس] ، چون که اگر اسلام متلاشی شد و به فراموشی گرایید ذکر و یاد و نام محمد صلی الله علیه و آله نیز فراموش شده است».وسائل الشیعة ج : 15 ص : 29
ضمنا اگر ديده شده كه گاهي از سوي امام افرادي بكمك خلفا رفته اند فقط براي نشان دادن چهره اسلام نبوي علوي در مقابل اسلام تحريف شده بوده است .
١٥١٩٧ / ٣٨٢. علي بن إبراهيم ، عن أبيه ، عن حماد بن عيسى ، عن ربعي :
رفعه عن علي بن الحسين عليهما‌السلام ، قال : «والله
لايخرج واحد منا قبل خروج القائم عليه‌السلام
إلا كان مثله مثل [١٠] فرخ طار من وكره [١١] قبل أن يستوي [١٢] جناحاه ، فأخذه
الصبيان ، فعبثوا [١] به».
معنای حدیث:
✔️✍ ۳۸۲-سیدالساجدین علیه السلام فرمودند:قسم بخدا
هیچیک از ما قیام نمیکند تا قیام قائم ما علیه السلام
️جز اینکه مثل او مثل پرنده ایست که میپرد قبل از اینکه بالهایش به آمادگی پرواز رسیده باشد ،پس بچه ها اورا میگیرند و با او بازی میکنند .
نام کتاب : الروضة من الكافي نویسنده : الشيخ الكليني جلد : 8
وَ فِيهَا كَلَامٌ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلوات اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه:
نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ وَ مَعْدِنُ الرَّحْمَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ، وَ مَوْضِعُ الرِّسَالَةِ، فَمَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كَمَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَكَ ، وَ مَثَلِ بَابِ حِطَّةٍ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ مَنْ دَخَلَهُ غُفِرَ لَهُ، فَأَيُّمَا رَايَةٍ خَرَجَتْ لَيْسَتْ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَهِيَ الدَّجَّالِيَّةُ، إِنَّ اللَّهَ اخْتَارَ لِدِينِهِ أَقْوَاماً انْتَجَبَهُمْ لِلْقِيَامِ عَلَيْهِ وَ النَّصْرِ لَه ...
ما اهل بيت شجره نبوت، و معدن رحمت، و محل آمد و شد ملائكه، و جايگاه رسالت هستيم، و مَثل اهل بيت من در اين امت مثل كشتى نوح است كه هر كس بر آن سوار شد نجات يافت و هر كس از آن تخلف نمود هلاك گرديد، و مثل باب حطّه در بنى اسرائيل است كه هر كس داخل آن شد آمرزيده شد.
پس هر پرچمى قیام کند (کنایه از حرکت انقلابی وجنگ وتشکیل حزب وقیام) كه از اهل بيت من صلوات الله علیهم نباشد دجّالیه است.
به درستى كه خداوند براى دين خود گروهى را برگزيده است كه، آنان را براى قيام به دين خود و يارى كردن آن اختيار نموده است(یعنی اهل بیت صلوات الله علیهم برای قیام انتخاب شده اند).
منابع
کتاب رسائل کلینی ره
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج30، ص: 40
مكاتيب الأئمة عليهم السلام، ج2، ص: 276
كشف المحجة لثمرة المهجة، ص: 274
وَلـیّ أَمــر کیست که صاحب مقام اطاعـت و ولایـت مطلـقه است؟!
■ ■ ■
﴿ﻳَﺎ ﺃَﻳﱡﱡﻬَﺎ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺃَﻃِﻴﻌُﻮﺍ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪَ ﻭَ ﺃَﻃِﻴﻌُﻮﺍ ﺍﻟﺮﱠﱠﺳُﻮﻝَ ﻭَ ﺃُﻭﻟِﻲ ﺍﻟْﺄَﻣْﺮِ ﻣِﻨْﻜُﻢْ﴾ (نساء: 59)
ای کسانی که ایمان آورده اید از خدا و رسول خدا و اولی الأمرتان اطاعت کنید.
● ● ●
✅▼ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ (شیعیان) ﺟﺎﺋﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺮﻋﺎً ﻭ ﻋﻘﻠﺎً، ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﺎ ﻣﻠﻘّﺐ ﺷﺪﻥ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ائمّه معصومین صلوات الله عليهم اجمعين ﺑﻪ "اولی ﺍﻟﺄﻣﺮ" ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﺏ خاصّه ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﺘﻮﺍﺗﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺍﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺑﻪ ﺍﺋﻤّﻪ ﺍﻃﻬﺎﺭ علیهم السّلام، ﻭ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﻴﺮﺩ
------------------------------------------------------------------------------------
ابو الجارود عن ابی جعفر علیه السلام قال قالت له اوضی فقال اوصیک بتقوی الله و ان تلزم بیتک و تقعد فی دهمک هؤلاء الناس و ایاک و الخوارج منا فانهم لیسوا علی شیء ( الی ان قال ) و اعلم انه لا تقوم عصابة تدفع ضیما او تعز دینا" الا صرعتهم البلیة حتی تقوم عصابه شهدوا بدرا" مع رسول الله صلی الله علیه و آله لا یواری قتیلهم و لا یرفع صریعهم و لا یداوی جریحهم فقلت : من هم ؟ قال : الملائکة
ابو الجارود می گوید به امام صادق علیه السلام گفتم : مرا وصیت بفرمائید . فرمود به تو سفارش می کنم که تقوا را پیشه خود سازی و ملازم خانه ات باشی و در خفا با همین مردم زندگی کنی. و از افرادی از ما که قیام می کنند اجتناب کن. زیرا آنها هدف درستی ندارند. ( تا اینکه فرمود) بدانکه هیچ گروهی برای دفع ظلم یا عزت و شوکت اسلام قیام نمی کند جز اینکه بلایا وگرفتاریها آنان را بر زمین می زند. تا هنگامی که گروهی قیام کنند که در جنگ حضور داشتند و کشته ای نداشتند تا دفن شوند و زمین افتاده ای نداشتند تا برداشته شوند و مجروحی نداشتند تا معالجه شوند . راوی می گوید : عرض کردم : رزمندگانی که چنین مزایائی را داشتند چه کسانی بودند؟ فرمود : ملائکه
الغیبة للنعمانی - ص 194-195 ح 2
🔻 حضرت آقا امام محمد باقر سلام الله علیه می فرماید:
وَ إِيَّاكَ وَ شُذَّاذاً مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ص فَإِنَّ لِآلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ رَايَةً وَ لِغَيْرِهِمْ رَايَاتٍ فَالْزَمِ الْأَرْضَ وَ لَا تَتَبَّعْ مِنْهُمْ رَجُلًا أَبَداً حَتَّى تَرَى رَجُلًا مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ مَع عَهْدُ نَبِيِّ اللَّهِ وَ رَايَتُهُ وَ سِلَاحُهُ فَإِنَّ عَهْدَ نَبِيِّ اللَّهِ صَارَ عِنْدَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ثُمَّ صَارَ عِنْدَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ يَفْعَلُ اللَّهُ ما يَشاءُ … فَالْزَمْ هَؤُلَاءِ أَبَداً وَ إِيَّاكَ وَ مَنْ ذَكَرْتُ لَكَ.
و (در آخرالزمان و هر زمان) بپرهیز از تابع شدن به پاره ای سادات آل محمد که ادعای سلطنت و حکومت میکنند ، زیرا سلطنت آل محمد یکبار خواهد بود و برای دیگران بارهاست. پس به هر کس از آل محمد که مدعی حکومت است ، متابعت نکن ، تا آنکه ببینی از اولاد حسین مردی را که عهدنامه رسول الله ، پرچم و اسلحه آن حضرت نزد اوست و این عهد و پرچم و سلاح نزد علی بن الحسین بود و پس از او نزد من محمد بن علی و بعد … تا امام حسن عسکری علیهم السلام … پس ملازم اینان باش و بر حذر باش از کسانی که ذکر کردم برای تو.
تفسیر عیاشی ، جلد 1 ، صفحه 65 ، در ذیل تفسیر آیه 148 سوره بقره.
: ⚠️از بی‌صبری در برابر ذلت کوچک‌تر، تا گرفتاری به ذلت بزرگتر
- عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُرَازِمٍ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: خَرَجْنَا مَعَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع حَيْثُ خَرَجَ مِنْ عِنْدِ أَبِي جَعْفَرٍ الْمَنْصُورِ مِنَ الْحِيرَةِ فَخَرَجَ سَاعَةَ أُذِنَ لَهُ وَ انْتَهَى إِلَى السَّالِحِينَ فِي أَوَّلِ اللَّيْلِ فَعَرَضَ لَهُ عَاشِرٌ كَانَ يَكُونُ فِي السَّالِحِينَ فِي أَوَّلِ اللَّيْلِ فَقَالَ لَهُ لَا أَدَعُكَ أَنْ تَجُوزَ فَأَلَحَّ عَلَيْهِ وَ طَلَبَ إِلَيْهِ فَأَبَى إِبَاءً وَ أَنَا وَ مُصَادِفٌ مَعَهُ فَقَالَ لَهُ مُصَادِفٌ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّمَا هَذَا كَلْبٌ قَدْ آذَاكَ وَ أَخَافُ أَنْ يَرُدَّكَ وَ مَا أَدْرِي مَا يَكُونُ مِنْ أَمْرِ أَبِي جَعْفَرٍ وَ أَنَا وَ مُرَازِمٌ أَ تَأْذَنُ لَنَا أَنْ نَضْرِبَ عُنُقَهُ ثُمَّ نَطْرَحَهُ فِي النَّهَرِ فَقَالَ كُفَ يَا مُصَادِفُ فَلَمْ يَزَلْ يَطْلُبُ إِلَيْهِ حَتَّى ذَهَبَ مِنَ اللَّيْلِ أَكْثَرُهُ فَأَذِنَ لَهُ فَمَضَى فَقَالَ يَا مُرَازِمُ هَذَا خَيْرٌ أَمِ الَّذِي قُلْتُمَاهُ قُلْتُ هَذَا جُعِلْتُ فِدَاكَ فَقَالَ إِنَّ الرَّجُلَ يَخْرُجُ مِنَ الذُّلِّ الصَّغِيرِ فَيُدْخِلُهُ ذَلِكَ فِي الذُّلِّ الْكَبِيرِ.
از مرازم نقل شده که گفت هنگامى كه امام صادق (ع) در حيرة از نزد منصور دوانیقی بيرون آمد، همان ساعت که آزاد شد، از حيرة حركت كرد و هنوز سر شب بود كه به سالحین (شب‌گردان مسلح یا نام مکانی) مردى گمركچى كه در ميان قراولان بود جلوى آن حضرت را گرفت و گفت: من نمي‌گذارم تو اكنون از اينجا بگذرى، حضرت اصرار كرد كه اجازه عبور دهد ولى او به سختى مانع از عبور شد. من و مصادف (يكى از دیگر اصحاب حضرت) در خدمتش بوديم، مصادف گفت: قربانت اين مرد سگى است كه تو را مىآزارد و من ترس آن را دارم كه تو را بازگرداند و نمىدانيم در آن وقت وضع شما با ابى جعفر منصور چگونه خواهد بود (و دوباره با شما چه رفتارى خواهد كرد). من و مرازم در اينجا همراه شما هستيم. اجازه می‌دهی تا ما گردن اين مرد را بزنيم و كشتهاش را در نهر آب بيندازيم. حضرت فرمود:
اى مصادف خوددارى كن و آرام باش، حضرت همچنان از آن مرد مي‌خواست كه آنها را براى رفتن آزاد بگذارد و پياپى از او درخواست مي‌كرد تا بيشتر شب كه گذشت آن وقت اجازه داد و گذشتيم، (چون از آنجا گذشتيم) حضرت فرمود: اى مرازم اين بهتر بود يا آنچه شما گفتيد؟ عرض كردم: قربانت اين!
فرمود: گاهى است كه مرد از خوارى و ذلت كوچكى بيرون آيد و همان او را به خوارى بزرگترى درآورد.
الكافي (ط - الإسلامية)، ج8، ص87 به سند صحیح
صبر و تقیه و مدارا با دشمن و مخالف ضرورت دین ائمه علیهم السلام است. در جایی که مشکلی را (هرچند با چند بار ناکامی و شکست) نهایتاً با گفت‌وگو می‌توان حل کرد، چرا با عجله و بی‌صبری هزینه سنگین نبرد را بر خود و دیگر تحمیل کنیم؟ آیا سیره ائمه اطهار از امیرالمؤمنین و حسنین علیهم‌السلام حتی تا آستانه نبردها بر گفت‌وگو و تلاش بر اصلاح نبوده است؟ و آیا امامان بعدی در جایی شورش غیر ضروری را بر صبر و تعامل ترجیح داده‌اند؟
✅مناظره با یک فرد زیدی که معتقد به انقلاب در رکاب غیر معصوم بود:
مرحوم شیخ کشی روایت میکند:
✍عن أبي خالد القماط قال لي رجل من الزيدية أيام زيد:ما منعك أن تخرج مع زيدقال قلت له ان كان أحد في الارض مفروض الطاعة فالخارج قبله هالك، و ان كان ليس في الارض مفروض الطاعة، فالخارج و الجالس موسع لهما، فلم يرد علي شيئا.قال فمضيت من فوري الى أبي عبد اللّه فأخبرته بما قال لي الزيدي و بما قلت له وكان متكئا فجلس ثم قال أخذته من بين يديه ومن خلفه وعن يمينه وشماله ومن فوقه ومن تحته، ثم لم تجعل له مخرجا
🔹أبو خالد قماط می‌گوید:
در ایام خروج(قیام) زیدبن علی، شخصی از زیدیه به من گفت:چه چیز باعث شده همراه با زید خروج نکنی؟
پس به او گفتم:
اگر در زمین، شخصی واجب الطاعة وجود داشته باشد پس خروج(قیام) قبل از او هلاکت است و اگر در زمین شخصی واجب الطاعة نباشد پس خارج و جالس برابرند(یعنی کسی که قیام میکند با کسی که قیام نمیکند،برابر است).
شخص زیدی هیچ جوابی به من نداد.
فورا به محضر امام صادق (علیه‌السلام) رفتم و قضیه را تعریف کردم حضرت در حالی که تکیه داده بودند نشستند و فرمودندکه:
از مقابل و پشت سر و راست و چپ و بالا و پایین او را گرفتی و راه خروجی برایش باقی نگذاشتی.
اختیار معرفة الرجال،تألیف شیخ طوسی،صفحه ۳۴۵_۳۴۶،چاپ موسسه النشر الاسلامی
اخبار دسته دوم : تقیه :
معلّى بن خنیس روایت کرده: حضرت امام صادق علیه‌السلام فرمود: «یا معلّى! اکتم امرنا و لاتذعه فانّه من کتم امرنا و لم یذعه اعزّهاللّه به فىالدّنیا و جعله نوراً بین عینیه فىالآخرة یقوده الى الجنّة. یا معلّى! من اذاع امرنا و لم یکتمه اذّلهاللّه به فىالدّنیا و نزع النّور من بین عینیه فىالآخرة و...؛ وسائل الشیعه
اى معلّى! طریقه ما را مخفى دار (سرّاً ترویج نما) و به طور آشکار منتشر منما، چه هرکس امر ما را مکتوم داشته و نزد عامّه مردم آشکار ننماید، روش او را خدا در دنیا موجب عزّتش نموده و در آخرت به شکل نورى بین دو چشم او ظاهر مىنماید تا او را به سوى بهشت رهسپار کند. اى معلّى! هرکس ولایت و امر ما را آشکار نموده و از کتمان و مستورى خارج نماید، خدا روش او را موجب خوارى او در دنیا و برطرف شدن روشنایى بین دو چشمش در آخرت مىنماید و روش او به شکل تاریکى بین دو چشمش در آمده تا او را به سوى آتش رهسپار نماید. اى معلّى! تقیّه از دین من و دین پدران من است. کسى که روشش تقیّه نیست، بهره اى از دین ندارد. اى معلّى! همان طور که خدا دوست دارد آشکار (هنگامى که اهل حق واجد اکثریت و قدرتمند هستند) عبادت شود، همچنین دوست دارد (هنگام ضعف و اقلیت اهل حق) مخفى و به روش سرّى اطاعت گردد.
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(کلما تقارب هذا الأمر کان أشد للتقية).
هر چه اين امر فرج نزديکتر شود تقيه سخت تر خواهد بود).
ونيز فرمود: (من ترک التقيه قبل خروج قائمنا فليس منا).
هر کس پيش از خروج قائم ما تقيه را ترک کند از ما نيست).(2)
وبه طور کلى اخبار در باب تقيه بسيار است، چند حديث از باب تذکر ذکر مى شود:
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(به خدا قسم که خداوند عبادت نشده به چيزى که نزد او محبوب تر باشد از تقيه).(3)
ونيز فرمود:
(از خدا بپرهيزيد بر دينتان، پس او را محجوب کنيد به تقيه، زيرا که نيست ايمان براى کسى که تقيه براى او نيست، شما در ميان مردم مانند زنبور عسل هستيد در ميان پرندگان اگر پرندگان بدانند که در جوف ايشان چيست، هيچ زنبور عسلى را نگذارند مگر اينکه او را بخورند واگر مردم نيز بدانند آن چه در درون شما است که ما اهلبيت را دوست مى داريد هر آينه با زبان خود شما را مى خورند وعرض شما را مى درند).(4)
ونظير اين حديث در تشبيه به زنبور عسل: امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
(شما مانند زنبور عسل باشيد در ميان پرندگان، هيچ پرنده اى نيست مگر اينکه آن را ضعيف وکوچک مى شمارد واگر پرندگان بدانند که در درون آنها چيست وچه برکتى است اين کار را نسبت به او روا نمى دارند، مخالطه وآميزش کنيد با مردم به زبانهاى خود وبدنهاى خود واز ايشان جدا شويد به دلهاى خود وعملهاى خود، پس قسم به آنکس که جان من در دست او است که نخواهيد ديد آنچه را که دوست مى داريد (فرج وظهور) تا اينکه بعضى از شما آب دهن افکند بر روى بعضى وتا اينکه بعضى بعض ديگر را دروغگو بنامد).(5)
واما راجع به سکوت واعتزال وخانه نشينى وترک معاشرت مردم مگر در ظاهر: جابر جعفى از حضرت باقر عليه السلام بعد از شرح علامات پرسيد:
(چه چيز بهترين چيز است که مؤمن در آن زمان استعمال کند؟.
فرمود: (حفظ اللسان ولزوم البيت): حفظ زبان وخانه نشينى).(6)
ونيز فرمود:
(زبانهاى خود را ببنديد وملازم خانه هاى خود باشيد، پس اگر چنين کنيد امرى (بلائى) که مخصوص شما باشد وبه عامه مردم نرسد به شما نخواهد رسيد هرگز وهمواره زيديه فدائى شما خواهند بود).(7)
(چون ايشان صاحب داعيه هستند قهرا در مخالفت وايجاد فتنه پيش هستند، پس آنها هدف هر بلا مى شوند واين اختصاص به زيديه ندارد بلکه مطلق داعيه داران را همين حال هست، نهايت چون در آن زمان دولت اسلامى يک دولت بود وزيديه در آن موقع ظهور وبروز داشتند وهر روز بناى مخالفت مى گذاشتند وقيام مى کردند لهذا ايشان تخصيص به ذکر داده شدند).
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(خالطوهم بالبرانية وخالفوهم بالجوانية اذا کانت الأمرة صبيانية)
(برانية) خانه ى بيرونى و(جوانية) خانه ى اندرونى ومراد اين است با مردم مخالطت ومعاشرت کنيد ودر ظاهر ومخالف ايشان ورفتارشان باشيد در خلوت وباطن ودر داخله ى خود در آن وقتى که امارت وحکومت کودکانه باشد.(8) (يا اينکه اميرها وکودک ونوسال باشند ويا نحوه ى حکمفرمائى وقوانينشان کودکانه باشد).
حضرت صادق عليه السلام از امير المؤمنين عليه السلام بر منبر کوفه فرمود:
(در پشت سر شما فتنه اى است تاريک وکور ودر هم فرو رفته، از او نجات نخواهد يافت مگر نومة (يعنى خواب).
گفتند: يا امير المؤمنين نومة کدام است؟.
فرمود: آن کس که مردم را بشناسد ومردم او را نشناسند).(9)
حضرت رضا عليه السلام فرمود:
(زود است بيايد بر مردم زمانى که عافيت (رستگى در دين واز بلا) در آن زمان ده جزء باشد، نه جزء آن در اعتزال از مردم ويک جزء از آن در سکوت باشد).(10)
امير المؤمنين عليه السلام در وصيت خود به حسين عليه السلام فرمود:
(اى پسرک من عافيت ده جزء است، نه تاى از آن در سکوت است مگر به ذکر خدا ويکى از آن در ترک مجالست سفيهان).
وجه اختلاف اين دو حديث آن است که در زمان امير المؤمنين عليه السلام ظواهر اسلام محفوظ بود، بيشتر عافيت در سکوت از اهل جور بود ودر عصر غيبت که مورد نظر حضرت رضا عليه السلام است فساد عمومى است، پس بيشتر عافيت در اعتزال از مردم است ويکى در سکوت از اهل جور.
واما سکون: پس مقصود سکون از فتنه است مطلقا تابعا ومتبوعا يعنى نه قيام ونهضت کند ونه قيام کننده اى را مساعدت يا متابعت کند، مگر اينکه قيام کننده مجتهد جامع الشرائط باشد که حکم او بر مقلدينش نافذ است به شرط اينکه قيام او بر وجه دفاع از ناموس شرع يا از بيضه ى اسلام باشد با تحقق شرائط دفاع، نه اينکه قيام او بر وجه دعوت به نفس باشد که در اين صورت در جوازش تابعا ومتبوعا نظر است، بلکه اقوى منع است وبيشتر وجه امر به سکون مطلقا پيش نرفتن وبه مقصود نائل نشدن است.
اما آن چه مطلقا امر به سکون ونهى از فتنه ودخول در فتنه دارد اين است: حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(کونوا أحلاس بيوتکم فان الفتنة على من اثارها)
گليم هاى خانه هاى خود باشيد، زيرا که فتنه بر کسى است که او را برانگيزاند (يعنى وزرو وبالش بر اوست)).(11)
سپس فرمود:
(ايشان (يعنى جباران وستمگران) هيچ قصد سوئى نسبت به شما نمى کنند مگر اينکه خداوند ايشان را مشغول کند به امرى که بر ايشان عارض شود تا از شما منصرف شوند).(12)
(يعنى؛ اگر شما فتنه انگيزى نکنيد وداخل در فتنه نشويد خداوند ايشان را از شما دفع مى کند که هر گاه اراده ى سوئى به شما کنند ايشان را مشغول وسرگرم مى کند به عارضه اى بر خودشان).
امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
(ملازم زمين باشيد، دست خود وشمشير خود وهواهاى خود را حرکت مدهيد وعجله مکنيد به چيزى که خداوند عجله نکرده براى شما (يعنى: دعوت به دولت حقه وقيام به طلب حق) زيرا که هر کس از شما در رختخواب خود بميرد با معرفت پروردگار ومعرفت حق رسول صلى الله عليه واله وسلم واهلبيت عليهم السلام شهيد مرده).(13)
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(اسکنوا ما سکنت السماوات والأرض):
ساکن باشيد تا آنگاه که آسمان از صيحه ساکت وزمين از خسف ساکن است).(14)
ونيز به جابر جعفى فرمود:
(ملازم زمين باش ودست وپا حرکت مده تا علاماتى را که ذکر مى کنم ببينى).(15)
حضرت صادق عليه السلام به سدير صيرفى فرمود:
(يا سدير! الزم بيتک وکن حلسا من احلاسه واسکن ما سکن الليل والنهار فاذا بلغ ان السفيانى قد خرج فارحل الينا ولو على رجلک):
ملازم خانه ى خود باش وگليمى از گليم هاى آن باش وساکن باش تا آنگاه که شب وروز (از صيحه ى آسمان) ساکن هستند، پس هر گاه خبر رسيد که سفيانى خروج کرده کوچ کن به سوى ما اگر چه با پاى خود).(16)
عمار ياسر گفت:
(براى اهلبيت نبى شما دولتى است ودعوت اهل بيت نبى شما در آخر زمان خواهد بود، پس ملازم زمين باشيد وخوددارى کنيد تا علاماتش بيايد وقائدش را ببينيد).(17)
امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
(کن فى الفتنة کابن اللبون لا ظهر فيرکب ولا وبر فيسلب ولا ضرع فيحلب).
ودر وصيت به حضرت حسن عليه السلام بعد از آن که فساد اخلاق واعمال وسيره ى مردم زمان را فرمود، نيز فرمود: (کن کابن اللبون..).:
در فتنه مطلقا از مردم فاسد زمان مانند بچه شتر دو ساله باش که نه پشتى دارد تا سوارش شوند ونه پشمى دارد که پشمش بکنند ونه شيرى دارد که دوشيده شود).(18)
سکون از قيام ونهضت ولو به داعى اقامه وتشکيل دولت حق
خواه از سادات وخواه از غير سادات: حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(مثل کسى که خروج کند از ما اهلبيت پيش از قيام قائم عليه السلام مثل جوجه ى پرنده است که در روزنه وپنجره افتد، پس در دست بچه ها افتد وبا او بازى کنند).(19)
ونظير اين حديث زين العابدين عليه السلام فرمود، الا اينکه فرمود:
(مثل جوجه ى پرنده است که از آشيانه ى خود خارج شود پيش از آن که بالهاى او برآمده باشد پس بچه ها او را بگيرند وبا او بازى کنند).(20)
ونيز حضرت باقر عليه السلام به ابى الجارود فرمود:
(بدان که هيچ جمعيتى قيام نمى کند که رفع ظلمى کنند يا دين را عزت دهند (يعنى اگر چه به اين قصد باشند) مگر اينکه بليه ايشان را به زمين افکند تا اينکه جمعيتى قيام کنند که در جنگ بدر حضور داشتند، نه کشته هاى ايشان دفن مى شوند ونه به خاک افتاده هاى ايشان برداشته مى شود ونه مجروحين ايشان مداوا مى شود).
عرض کرد: آنها کيانند؟.
فرمود: ملائکه).(21) (يعنى نه کشته مى شوند ونه به خاک مى افتند ونه مجروح مى شوند) يعنى، فتح وپيروزى فقط براى آن کسى است که ياران او ملائکه بدر باشند وآن مهدى عليه السلام است).
پيروى از فتنه ها ورايات
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(بپرهيز از خروج کنندگان از ما پس به تحقيق که ايشان نه بر چيزى هستند ونه به سوى چيزى).(22)
يعنى: نه برحقند ونه بر رخصت از ما ونه به مقصود نائل مى شوند وکارى انجام مى دهند ونيز به بريد، فرمود:
(بپرهيز از شذاذ آل محمد صلى الله عليه واله وسلم(23) (يعنى، از پاره هاى متفرق ومنفرد)).
وهمين را نيز به جابر جعفى فرمود، سپس اضافه کرده فرمود:
(به تحقيق که براى آل محمد صلى الله عليه واله وسلم وعلى عليه السلام يک رايت است وبراى ديگران رايات است (يعنى اميد پيشرفت ونيل به مقصود براى احدى از علويين نداشته باش، زيرا که براى ايشان در تقدير خدا يک رايت بيش نيست وآن رايت فتح مهدى عليه السلام است) پس ملازم زمين باش وپيروى مکن از ايشان احدى را ابدا تا اينکه مردى از اولاد حسين عليه السلام را ببينى که با او است عهد پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم ورايت او وسلاح او، زيرا که عهد پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم منتقل شد به على بن الحسين عليه السلام وبعد از آن در نزد محمد بن على است (خود آن حضرت) وپس از آن آنچه خداوند بخواهد خواهد کرد، پس هميشه ملازم آنان باش که عهد ورايت وسلاح پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم نزد ايشان است وبپرهيز از آن پراکنده ها از آل محمد که به تو گفتم).(24)
عمر بن حنظله به حضرت صادق عليه السلام بعد از ذکر پنج علامت حتمى عرض کرد:
(فداى تو شوم اگر يکى از اهل بيت تو پيش از اين علامات خروج کند با او خارج شوم؟
فرمود: نه).(25)
ونيز از آن حضرت در وقتى که رايات سياه از خراسان حرکت کرده بود با اينکه عليه بنى اميه بود پرسيدند: چه مى فرمائى در همراهى با اينها؟
فرمود:
(در خانه هاى خود بنشيند، پس هر گاه ببينيد ما را که بر يک نفر اجتماع کرديم، با سلاح به سوى ما سرعت کنيد).(26)
ونيز فرمود:
(بر شما باد به تقواى خداى وحده لا شريک له وبراى جان خود نظر کنيد وبا نظر باشيد، تا اينکه فرمود: به خدا قسم اگر هر يک از شما را دو جان مى بود که با يکى مقاتله مى کرديد وتجربه مى آموختيد وبا ديگرى عمل مى کرديد باکى نبود وليکن هر يک از شما را يک جان بيش نيست، هر گاه آن يک جان برود پس به خدا قسم که توبه از دست شما رفته، پس شما سزاوارتر هستيد به اينکه براى جان خود خير بينى وخير انديشى کنيد، پس اگر قيام کننده ودعوت کننده اى بر شما بيايد نظر کنيد که بر چه وبراى چه خروج مى کنيد؟ ونگوئيد زيد بن على بن الحسين عليه السلام خروج کرد، زيرا که زيد مردى بود عالم وراستگو وبا صداقت وهم شما را دعوت به نفس خود وپيشوائى خود نکرد، بلکه او شما را دعوت به رضاى آل محمد نمود (يعنى هر که را آل محمد صلى الله عليه واله وسلم راضى شوند) واگر او غالب مى شد هر آينه وفا مى کرد به آنچه دعوت کرده بود - تا اينکه فرمود: - کسانى که از ما خروج مى کنند به چه چيز دعوت مى کنند جز به رضائى آل محمد صلى الله عليه واله وسلم؟ وما اکنون شما را شاهد مى گيريم که راضى به خروج ايشان نيستيم، آن خروج کنندگان الآن که هنوز هيچکس با او نيست نافرمانى ما مى کند وقتى که بيرقها وعلمها با او باشد، سزاوارتر خواهد بود که از ما نشنود ونپذيرد).(27)
از اين حديث شريف ظاهر شد که اگر قيام کننده عالم وصدوق باشد ودعوت به نفس نکند بلکه دعوت به اقامه ى حق ودفع باطل باشد اتباع او جائز است واين همان متابعت مجتهد جامع الشرائط است در عصر غيبت که گفته شد.
پس اين حديث که نيز آن حضرت فرمود:
(کل راية ترفع قبل قيام القائم فصاحبها طاغوت يعبد من دون الله عز وجل):
هر رايتى که پيش از قيام قائم بلند شود صاحب او طاغوت است که پرستش مى شود از غير خداى عز وجل).(28)
بايد حمل شود بر آن کس که دعوت به خود وپيشوائى خود کند وقيام او براى دنيا باشد نه براى دين، چنانکه شان قيام کنندگان نوعا اين است، بلکه رايت در حقيقت گفته مى شود بر آنکه قيام براى نفس خود ودعوت به نفس خود باشد (نه صرفا براى دفع ظلم يا دفع باطل) در آن صورت اگر دعوت کننده عالم هم باشد اتباع او جائز نيست.
زيرا که اولا: او موفق به مقصود نمى شود وثانيا: اگر هم به مقصود برسد باز هم با اهواء مختلفه ى ناس موفق به تمام مقصود نخواهد شد وثالثا: چون معصوم نيست پس در هر مرتبه از علم وعمل که باشد چون به رياست رسد باز هم در بسيارى از امور از جهت حفظ مقام وسياست ناچار است از ارتکاب بعضى وچشم پوشى از بعضى وحبس بعضى وزجر بعضى وهمچنين.
پس از اين اخبار حکم مطلق رايات معلوم شد واما راياتى که در سال ظهور پيدا مى شود حکم يک يک در محل خود معلوم شد ومعلوم شد که پيروى خراسانى وحسنى ويمانى جائز است ويمانى از همه بهتر است. والسلام على من اتبع الهدى.
تکليف در زمان حضور
در اين باب آنچه بر ما است بيان تکليف اجمالى است واما تکليف تفصيلى، پس آن بسته است به امر خود آن حضرت ونظر آن حضرت زيرا که او امام است، وظيفه ى ما تعيين تکليف براى او وپيروان او نيست وبه همين لحاظ در اخبار چيزى به تفصيل ذکر نشده.
اما وظيفه اجمالى: پس آن اطاعت کردن او است در هر امر وجهاد کردن در رکاب او واجابت کردن نداى آسمانى ونداى او به حضور در مکه يا الحاق به او در طريق به هر وسيله باشد، چنانکه پيش گذشت.
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(هر گاه قايم کند قائم ما اهل بيت، تقسيم کند بالسويه وعدالت کند در رعيت، پس هر کس اطاعت او کند اطاعت خدا کرده وهر کس معصيت او کند معصيت خدا کرده).(29)
ونيز فرمود:
(هر کس قائم را درک کند وتسليم نکند براى او آنچه براى پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم وعلى عليه السلام تسليم کرده خداوند بهشت را بر وى حرام کند وجايگاه او در آتش خواهد بود وبد جايگاهى است جايگاه ظالمين).(30)
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
(اگر ببينى که قائم عليه السلام به شخصى صد هزار بدهد وبه ديگرى يک درهم در سينه ى تو بزرگ نيايد، زيرا که امر به او تفويض شده).(31)
ودر فضل جهاد وکشته شدن در راه او در فصل انتظار فرج ومردن در انتظار گذشت.
(اللهم اجعلنا من اولياء القائم وأعوانه وأنصاره قبل ظهوره وبعد ظهوره).
وقد وقع الفراغ من التبييض والتخليص صبيحة الجمعة 22 شهر رمضان سنة 1383 وانا العبد: المولف جواد بن المحسن المحولاتى الخراسانى.
پاورقى:
(1) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 423:3 ح 979، اصول کافى: 249:2 باب التقيه ح 17:2249، جامع الاخبار: ص 255 ف 53 ح 27:673، بحار: 399:75 ب 87 ح 37-ص 434 ب 87 ح 97.
(2) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 423:3 ح 978، جامع الاخبار: ص 253 ف 53 ح 10:656، بحار: 411:75 ب 87 ح 61.
(3) اصول کافى: 248:2 باب التقيه ح 11:2243، بحار: 396:72 ح 17- ص 431 ح 91.
(4) اصول کافى: 246:2 باب التقيه ح 5:2237، معجم الملاحم والفتن: 305:1، بحار: 112:24 ب 38 ح 426:72 ،4 ب 87 ح 95.
(5) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 30:3 ح 585، غيبت نعمانى ص 15-ص 140، بحار: 115:52 ب 21 ح 37.
(6) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 230:3 ح 754، کمال الدين: 330:1 ب 32 ح 15، بحار: 145:52 ب 22 ح 66.
(7) اصول کافى: 254:2 باب الکتمان ح 13:2268، معجم الملاحم والفتن: 1: 55-54، غيبت نعمانى: ص 131، بحار: 139:52 ب 22 ح 45.
(8) اصول کافى: 249:2 باب التقيه ح 20:2252.
(9) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 366:5 ح 1804، غيبت طوسى: ص 465 ف 7 ح 481، غيبت نعمانى: ص 92، بحار: 112:51 ب 2 ح 8.
(10) خصال: 509:2 باب العشرة ح 24، بحار: 279:71 ح 18، معجم الملاحم والفتن: 35:3 ح 24 (بحار ايران 339:78 باب مواعظ الرضا عليه السلام ح 35)..
(11) تحف العقول: ص 91.
(12) غيبت نعمانى: ص 134، بحار: 138:52 ب 22 ح 43.
(13) نهج البلاغه صبحى صالح: ص 379 خطبه 190.
(14) غيبت نعمانى: ص 134، بحار: 139:52 ب 22 ح 49 (امام باقر عليه السلام) - ص 189 ب 25 ح 17 (امام صادق عليه السلام).
(15) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 20:5 ح 1452، غيبت طوسى: ص 441 ف 7 ح 434، الزام الناصب: 147:2، ارشاد مفيد: 348:2 ب 40 ح 6، بحار: 212:52 ب 25 ح 62.
(16) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 466:3 ح 1030، روضه کافى: ص 211 ح 383، بحار: 270:52 ب 25 ح 160.
(17) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 327:1 ذيل حديث 212، غيبت طوسى: ص 463 ف 7 ح 479، بحار: 52: 208-207 ب 25 ح 45.
(18) نهج البلاغه صبحى صالح: ص 651 باب حکم امير المؤمنين عليه السلام ح 1.
(19) غيبت نعمانى: ص 133، بحار: 139:52 ب 22 ح 48.
(20) روضه کافى: ص 211 ح 382، بحار: 303:52 ب 26 ح 68.
(21) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 266:3 ح 792-ح 793، غيبت نعمانى: ص 130، بحار: 136:52 ب 22 ح 41.
(22) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 267:3 ح 793، غيبت نعمانى: ص 129، بحار: 136:52 ب 22 ح 41.
(23) بحار: 269:52 ب 25 ح 160 به نقل از کتاب (سرور اهل الايمان).
(24) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 21:5 ح 1452، الزام الناصب: 117:2، تفسير عياشى: 84:1 ح 117.
(25) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 298:5 ح 1729، روضه کافى: ص 245 ح 483، بحار: 304:52 ب 26 ح 74.
(26) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 465:3 ح 1028، غيبت نعمانى: ص 131، بحار: 52: 139-138 ب 22 ح 44.
(27) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 438:3 ح 993، روضه کافى: ص 210 ح 381، بحار: 52: 302-301 ب 26 ح 67.
(28) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 431:3 ح 988، روضه کافى: ص 234 ح 452، بحار: 143:52 ب 22 ح 58، وسائل الشيعه: 37:11 ب 13 ح 6، اثباة الهداة: 532:3 ب 32 ف 27 ح 461.
(29) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 322:3 ح 866، اثباة الهداة: 540:3 ب 32 ف 27 ح 507، بحار: 29:51 ب 2 ح 2-350:52-351 ب 27 ح 103.
(30) بحار: 241:24 ب 60 ح 139:51-4 ب 5 ح 3.
(31) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 380:3 ح 933، اثباة الهداة: 521:3 ب 32 ف 15 ح 401، بحار: 336:25 ب 9 ح 15.
:
1 - امام صادق (علیه السلام) به یکی از شاگردان معروفش به نام مفضل فرمود:
«کل بیعة قبل ظهور القائم (علیهم السلام) فبیعتة کفر و نفاق و خدیعة; (1)
هر بیعتی قبل از ظهور قائم (علیه السلام) انجام شود آن بیعت، کفر، نفاق و تزویر است .»
2 - امام باقر (علیه السلام) فرمود: «کل رایة ترفع قبل قیام القائم فهی طاغوت; (2)
هر پرچمی که قبل از قیام قائم علیهم السلام برافراشته شود، صاحب آن پرچم طاغوت است .»
3 - امام سجاد (علیه السلام) فرمود: «والله لایخرج واحد منا قبل خروج القائم الا کان مثله مثل فرخ طار من وکره قبل ان یستوی جناحاه، فاخذه الصبیان فعبثوا به; (3)
سوگند به خدا قبل از قیام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هیچ یک از ما قیام نکند، مگر این که مثال او، همچون مثال جوجه ای است که قبل از استوار شدن و محکم گشتن پرهایش از لانه اش بیرون آید و پرواز کند، کودکان آن را می گیرند و با آن بازی می نمایند .»
4 - امام صادق (علیه السلام) به یکی از شاگردانش به نام سدیر فرمود: «الزم بیتک و کن حلسا من احلاسه، واسکن ما سکن اللیل والنهار فاذا بلغک ان السفیانی قد خرج فارحل الینا ولو علی رجلک; (4)
ملازم خانه ات باش، و همانند فرشی از فرش های خانه ات در خانه بمان، و مادامی که شب و روز ساکن است (و صیحه مخصوص آسمانی را نشنیده ای) ساکن باش، ولی هنگامی که خبر به تو رسد که سفیانی خروج نموده، به سوی ما بیا هر چند با پای پیاده باشد .»
روایات دیگری نیز به همین مضمون نقل شده است . (5)
1) علامه مجلسی، بحار، ج 53، ص 8 .
2) شیخ حر عاملی، اثباة الهداة، ج 7، ص 65; وسائل الشیعه، ج 11، ص 37 .
3) علامه مجلسی، بحار، ج 52، ص 303; محدث کلینی، روضة الکافی، ص 264 .
4) همان .
5) شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 11، ص 35 تا 41
روایت هر بیعتی قبل از ظهور امام زمان علیه السلام کفر ونفاق و حیله است .
قال الصادق علیه السلام :
کل بیعة قبل ظهور القائم (عليه السلام ) بیعتة کفر و نفاق و خدیعة لعن الله المبایع لها و المبایع .
امام صادق علیه السلام فرمود : ای مفضل : هر بیعتی که قبل از ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) صورت بپذیرد بیعت کفر و نفاق و حیله می باشد پس خداوند لعنت کند هر کس این بیعت را انجام بدهد و هر کس که با او بیعت شود.
بحار الأنوار / جزء 53 / صفحة 8
رهبر انقلاب:
?! نوشیدن جام زهر هم عاقلانه و مدبرانه بود، ما از نزدیک شاهد وقایع بودیم و میدیدیم
